احیاگری با مداحی هویت ساز
به گزارش برتریها روزنامه جوان در سرمقاله خود نوشت: فروکاهش مداحی به چنین وضعیتی، بارها مورد تذکر رهبر انقلاب قرار گرفته بود. وجه مشترک دیدار مداحان با رهبر انقلاب در سالهای قبل همین بود: تحریف در مداحی ممنوع!
در ادامه سرمقاله چهارم بهمن ۱۴۰۰ روزنامه جوان به قلم محمد صادق فقفوری می خوانیم: از شدت تأسف و شرم ناکی نانوشــتنی اســت، امـا «دوبس دوبس» و «حُس حُس» به وجه غالب برخی مداحی ها تبدیل گشته است. مختص محرم هم نیست، از فاطمیه و اربعین گرفته تا شهادت سایر ائمه و حتی ولادت معصومین (سلام الله علیهم)، انگار از نظر برخی مداحان چیزی جز این نمی تواند مجلس را گرم کند؛ اسمش را هم گذاشته اند «شور»!
با احترام کامل به همه خادمان ائمه و مداحان مأجور که خودم را مدیون شان می دانم، اما چنین «شور» ی نه فقط از «شعور» برخوردار نیست، که گویی برای تهییج مخاطب تدارک دیده شده است. خالی کردن محتوا از مداحی، روضه و سینه زنی با چنین اجراهایی، هر توجیهی که برایش تراشیده شود، القای یک هویت ناقص یا حتی تلقین هویتی متعارض با سیره و سلوک ائمه اطهار (سلام الله علیهم) است.
مدل های غنی ای از مرثیه سرایی و مداحی در طول تاریخ ۱۴ قرنی اسلام وجود دارد که هم مکتب ساز بوده است، هم عارف پرور و هم شورانگیز. همین تاریخ مستوفی است که کژتابی در اجراهای فعلی را که به اسم مداحی شور شهرت پیدا کرده اند بیشتر عیان می کند. در اجراهای فعلی، بی مایگی آنچنان در مواردی زیاد می شود که دیگر نه معنا در آن مطرح است و نه حتی جمله بندی. درست برعکس آنچه که در هزار و ۴۰۰ سال قبل موجب مانایی، ترویج و پویایی اسلام و تشیع شده است.
تبدیل یکی از عناصر پیش ران اسلام به ابزاری برای قلب واقعیات و تغییر ذائقه ها، خطری است که از مدت ها پیش گوشزد می شد. با اندوهی زیاد باید نوشت آنچه حالا در بعضی مجالس مداحی برپاست، بصیرت افزا نیست، جنب و جوشی است که موجب تعریق بدن می شود و در خوشبینانه ترین حالت باید امیدوار بود که خلوص و بی غرضی قلبی حاضران و بانیان چنین مجالسی موجب دست گیری های غیبی شود و دل ها را متوجه آنچه که باید، نماید.
فروکاهش مداحی به چنین وضعیتی، بارها مورد تذکر رهبر انقلاب قرار گرفته بود. وجه مشترک دیدار مداحان با رهبر انقلاب در سالهای قبل همین بود: تحریف در مداحی ممنوع! روز گذشته صریح تر و مصداقی تر از همیشه تصریح کردند «مداحی موسیقی پاپ نیست.» پرپیداست که کارکرد موسیقی از مداحی سوا است؛ ساختارها و کارکردهای موسیقی، یارای انتقال مفاهیم والای معنوی را در قالب مداحی ندارد. نکته تأسف بارتر آن که برخی مداحان در انتخاب موسیقی های نمونه برای به کارگیری در مداحی، فقط از سر ایجاد هیجان در مخاطب و دانلودهای بیشتر، نوع نازل موسیقی را انتخاب می کنند. این بی التفاتی به قالب، وزن، محتوا و متن در مداحی ها، «مداحی ماشینی» را پدید آورده است؛ اصطلاحی که اگر قبل از این سر چهارراه ها و از طرف دست فروشان شنیده می شد، الان دیگر حتی در پاساژهای مشهور فروش محصولات فرهنگی هم قابل رؤیت است. مداحی ماشینی همان موسیقی پاپی است که از زبان یک مداح خارج شده و با حقیقت و هویت سیره ائمه قرابتی ندارد، چه بسا شنونده هیجان زده و فازبرداشته را از حقیقت و هویت ائمه دور هم بنماید.
این پرسش کاملاً جدی و سزاوار پردازش است که مخاطب اجراهای پاپ در مجالس موسوم به مداحی، چرا باید به سر و سینه بزند و حزن ناک باشد و اشک بریزد؟! هیجان برخاسته از «دوبس دوبس» و «حُس حُس» نه حزنی دارد و نه اشکی. رنج و ستمی که از طرف حکام جور بر ائمه هدی تحمیل شده، مظلومیت و معرفت ذوات مقدسه، منش و شیوه انوار الهی و هیچ کدام دیگر از خصایص و خصائل ائمه (سلام الله علیهم) سنخیتی با چنین فضاها و اجراهایی ندارد.
آشفتگی ها در بعضی مراسم های مذهبی نیازمند اصلاح جدی و فوری است. این اصلاح هم از خیل مداحان، که اکثریت قریب به اتفاق شان دلداده و عاشق و عارف به معارف دوده هستند، آغاز می شود و به همان ها هم ختم می شود. «زهر ماری» تعبیر شهید مطهری است درباره مطالب بی سند و مدرکی که فقط برای گریاندن مردم در مجالس روضه بیان می شد. شاید در فضای فعلی سخن گفتن از زهر ماری ها در مداحی ها سخت باشد، بدین سبب واضح که مجالس مداحی با عنایات الهی و نفس گرم عابدانِ دلسوز آن چنان رونقی گرفته که انتساب چنین الفاظی به آن دشوار است. اما این یک واقعیت است که انحراف از مسیر اصیل و التقاط در مراسم مذهبی به بهانه جذب مخاطب یا هر بهانه دیگری، زهر ماری است که کشنده و هویت زدا است، نه احیاگر و هویت ساز.
منبع: برتریها
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد احیاگری با مداحی هویت ساز