فوتبالی که چند تومان هم نمی ارزد
به گزارش برتریها روزنامه جوان در یادداشتی نوشت: دربی بهترین زمان بود برای نمایش کیفیت واقعی فوتبال ایران و بازیکنانی که به رغم تمام ادعاهایی که دارند ثابت کردند در چنته هیچ ندارند!
در ادامه یادداشت ۱۵ آذر ۱۴۰۰ روزنامه جوان به قلم دنیا حیدری می خوانیم: شنبه سخت ترین کار را آن هایی داشتند که ناچار بودند به نوشتن گزارش دربی که صبوری می خواست رساندنش به سوت پایان، وقتی ۹ ثانیه کفایت می کرد برای توصیف ۹۰ دقیقه آن، درست مثل سریال های روده دراز و بی محتوایی که ۱۰ قسمتش هم اگر جا بیفتد بیننده چیزی را از دست نمی دهد.
شانس با تماشاگران یار بود که توافقی صورت نگرفت برای باز کردن در آزادی به روی هواداران سرخابی که اگر این بازی هم مجوز می گرفت برای حضور تماشاگران در پی دو بازی آزمایشی پول هنگفتی از جیب هواداران می رفت. هوادارانی که بی گمان برای تماشای یک بازی دلچسب و هیجان انگیز هزینه می کنند، نه چرت زدن و خمیازه کشیدن بر تن سرد سکوهای آزادی! اما حساب پولی که از جیب همین مردم خرج این بازیکنان و مربیان می شود با کیست، بی گمان رقم کمی نیست. یک حساب سرانگشتی و ساده نشان میدهد از تقسیم قرارداد مربیان و بازیکنان بر تعداد بازی های یک فصل، رقم یک روز و یک بازی این آقایان می تواند با رقم ماه ها زحمت مردم برابری کند.
رقم درشتی که البته مردم برای دستیابی به آن باید به سختی تلاش و ساعات کار مفیدی را پر کنند، اما برخی بواسطه راه رفتن بی دردسر در میدان و اندکی کالری سوزاندن آنرا به جیب می زنند، آن هم راه رفتنی که هیچ نتیجه مثبتی در پی ندارد.
سال هاست که کسی از دربی سرخابی های پایتخت انتظار بازی های دهه ۶۰، ۷۰ و حتی ۸۰ را ندارد. بازی هایی محکم و جدی که در آخر بخیه هایی را بر سر و تن بازیکنان به یادگار گذاشته بود و سراسرش غیرت بود، آن هم تا دقیقه ۹۰. با توجه به این در روزی که همه شرایط برای ارائه یک بازی زیبا مهیا بود، کمتر کسی انتظار این روند کسالت بار را داشت. نه خطری بیخ گوش مربیان بود و نه استرسی از طرف سکوها، هرچه بود آرامش بود و شرایط مهیا برای نمایشی دیدنی که بواسطه ترس کادر فنی دو تیم از به یدک کشیدن عنوان سرمربی تیم بازنده هوادار را از تماشای مصافی حتی در حد محلات نیز محروم کرد و حوصله ها را سر برد.
نه خلاقیتی، نه برنامه ای، نه تاکتیکی و نه حتی تکنیک فردی که لحظه ای هیجان را به همراه داشته باشد، طوری که در تمام طول بازی این سؤال ذهن بسیاری را آزار می داد که چرا باید میلیاردها تومان خرج بازیکنان و مربیانی شود که از ارائه یک نمایش متوسط هم عاجزند، هزینه ای که هیچ توجیهی برایش وجود ندارد. دربی بهترین زمان بود برای نمایش کیفیت واقعی فوتبال ایران و بازیکنانی که به رغم تمام ادعاهایی که دارند ثابت کردند در چنته هیچ ندارند!
با وجود این جالب تر از همه دفاع آقایان از بازی فوق ضعیف خود بود. آقایانی که اگر اندکی بر ترس شان غلبه می کردند بی گمان نمایشی بهتر را تدارک می دیدند. رو می خواست دفاع از عملکرد دو تیم پرطرفدار پایتخت در آخر بازی که البته این مسئله به وفور دیده می شود. هر دو مربی با ادعای حرفه ای گری خودرا محق می دانستند برای کسب سه امتیاز، حال آنکه نه پرسپولیس استحقاق یدک کشیدن عنوان تیم برنده را داشت و نه استقلال، اما چه می شود که یحیی و فرهاد در دفاع از عملکرد فوق ضعیف تیم های خود به قدرکافی رو دارند!
آیا این سطح فوتبال ایران است؟ فوتبالی که بار دیگر بعنوان آقایی آسیا دست یافته است. این کیفیت پایین از بازیکنان و مربیانی که ادعای شان را تریلی نمی کشد، چیست؟ بازیکنان و مربیانی که به هنگام درج مبلغ در قراردادهای شان مدعی قهرمانی هستند و بهترین بودن، اما آنچه از آنها شاهدیم نمایشی تأسف بار است که اعتبار فوتبال و لیگ ایران را خدشه دار می کند.
بدون شک اگر آقایان بجای بلبشو در فصل نقل و انتقالات برای بالا بردن رقم قراردادها و نمایش راه انداختن پیش از مصاف های مهمی، چون دربی تمرکزشان روی تیم بود و مسائل فنی و مهم تر از همه بابت این چنین نمایش های ضعیفی استمطاق می کشیدند، دربی ۹۷ به کسل بارترین و ضعیف ترین دربی تاریخ استقلال و پرسپولیس تبدیل نمی شد.
منبع: برتریها
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد فوتبالی که چند تومان هم نمی ارزد